Cənub Dairə Hərbi Məhkəməsində medianın “Rusiyanın baş killeri” adlandırdığı Cako ləqəbli Aslan Qaqiyev məhkəməsi gedir. Dövlət ittihamnaməsinə görə, Qaqiyev 60-dan çox qurbanı olan muzdlu qatillərdən ibarət mütəşəkkil cinayətkar qrupu (MCQ) yaradıb. Cakonun adamlarından çoxu artıq ağır cəzalar alıb. Aslan Qaqiyevin özünü də ən ağır cəza gözləyir. Bir neçə həftədir ki, müttəhim məhkəməni ittihamların əsassızlığına və istintaqın ədalətsizliyinə inandırmağa çalışır. Lenta.ru saytı “Rusiyanın baş qatili”nin ifadəsinin ən parlaq yerlərindən ibarət material hazırlayıb.

Aslan Qaqiyev 2014-cü ilin fevralında beynəlxalq axtarışa verilib. 2015-ci ilin yanvarında Vyanada saxlanılıb, 2018-ci ildə isə Rusiyaya ekstradisiya edilib. Qaqiyev və onun mütəşəkkil cinayətkar dəstəsinin 11 üzvünün məhkəməsi artıq beşinci ildir ki, davam edir. Eyni zamanda təqsirləndirilənlər arasında üç keçmiş polis əməkdaşı da var.

Müstəntiqlərin fikrincə, Cakonun dəstəsinin qurbanları Vladiqafqaz meri, Şimali Osetiyanın Mütəşəkkil Cinayətkarlıqla Mübarizə İdarəsinin rəisi Vitali Karayev, yerli cinayət axtarış idarəsinin rəis müavini Mark Metsayev, bankların idarə heyətinin sədrləri Vadim Çeldiyev və bir çox başqaları olub. MCQ-nin əsas cinayətlərindən biri 2008-ci il dekabrın 31-də Vladiqafqazın keçmiş meri və Şimali Osetiyanın baş nazirinin müavini Kazbek Pagievin qətli olub.

Qaqiyevin özü Rusiya Federasiyası Cinayət Məcəlləsinin 210-cu maddəsinin 1-ci hissəsi (“Cinayətkar birlik yaratmaq və idarə etmək”), 209-cu maddəsinin 1-ci hissəsi (“Dəstənin yaradılması və idarə edilməsi”), 105-ci maddəsinin 2-ci hissəsi (“İki və ya daha çox şəxsin öldürülməsi”) və 222-ci maddəsinin (“Qanunsuz silah alveri”) 3-cü hissəsi ilə ittiham olunur. Onu ömürlük həbs cəzası gözləyir.

***

Aslan Qaqiyev məhkəmədə sərbəst ifadə verərkən deyib: Mən 1971-ci ildə Gürcüstanda anadan olmuşam.... Kənddə böyümüşəm. Bütün uşaqlığım inək, qoç, atla keçib.

Mənim üçün hətta avtomobillər də sevinc idi - toz və işlənmiş qazları udmaq üçün küçədə onların arxasınca qaçırdım. Sonra valideynlərim Beslanda məskunlaşdılar. 1988-ci ildə Moskvada məskunlaşdım. Oxudum, işləməyə başladım.

Mən içki içmirəm, siqaret çəkmirəm, barları və qumar oyunlarını sevmirəm - ümumiyyətlə, heç vaxt "festival" keçirməmişəm. Mən gözəl bir qadınla tanış olmağı və əgər o, yaxşı olarsa, uşaq dünyaya gətirməyi sevirəm - həyat zövqlərim budur. Mən tez-tez səhər saat dörddə işdən evə gəlirdim və altıda qayıdırdım. Bəzən ofisdə gecələyirdim.

Tezliklə mən yaxşı yaşamağa başladım: mənim şirkətimin dövriyyəsi yeddi milyon dollar idi. Eləcə, katibliyimdə yeddi nəfər işləyirdi və parkım 70 sürücüdən ibarət idi.

Əgər maşın sürürdümsə daha iki-üç maşın məni müşayiət edirdi: onların hər biri zirehli idi və bir milyon dollara başa gəlmişdi.

Qardaşın (məni Cako yox, belə çağırırdılar) çoxlu pulu olduğunu hamı tez öyrəndi və mənimlə əlaqə saxlamağa başladı. Bütün Moskva mənim harada və necə yaşadığımı və işlədiyimi bilirdi. Hətta məni necəsə əcdadlarımın yanına göndərməyə çalışdılar. Amma bacarmadılar.

Mən özüm heç vaxt maşında sürət həddini aşmamışam və qırmızı işıqda da keçməmişəm. Bu, mənim yaxşı olduğum üçün deyildi, heç kimin mənə görə əziyyət çəkməsini istəmədiyim üçün idi. Mənimlə əlaqə saxlayan hər kəsə kömək etmişəm.

Osetinlərin mənimlə əlaqə saxlamağın iki yolu var idi: ya Jora Dzuqutov (Cakonun MCQ-sının üzvü Georgi Dzuqutov 2015-ci ilin iyununda dörd qətldə və adam oğurluğunda şəriklik ittihamı ilə 15 il müddətinə azadlıqdan məhrum edilib) və ya Artur Cioyev (2015-ci ilin iyununda 15 qətl və adam oğurluğuna görə 20 il həbs cəzasına məhkum edilib).

Mənim yalnız bir telefon nömrəm var idi, ondan arvadlarımın, uşaqlarımın və anamın zənglərinə cavab verirdim. Hətta məşuqələrim üçün ikinci telefonum yox idi. Nə üçün? Arvadlarım bilirdilər ki, mənim başqa qadınlarım var. Bunda elə bir şey yoxdur. Amma mən ailəmdə həmişə sözəbaxan olmuşam - hər şeyə qadınlar rəhbərlik edirdi.

Mən başqalarına milyonlar verəndə valideynlərim ikiotaqlı kiçik bir evdə yaşayırdılar. Onlar köçmək istəmirdilər. Hətta atamın təzə maşın alması mümkün deyildi. Sonra razılaşdı, amma bir şərtlə ki, qonşulara da maşın alınsın. Nəticədə o, səkkiz maşın (“Lada 110” markalı avtomobili) bağışlamalı oldum.

Atam onlardan birində qəzaua düşdü.

Heç vaxt heç kimin xidmətinə ehtiyacım olmayıb, heç kimə nəyisə yükləməmişəm. Heç kimin heç nə etməsinə ehtiyacım yox idi. Hamısı öz problemlərini mənim üzərimə qoyurdular, mən onları həll edirdim.

O qədər pul verdim, indi anamı ayrı evə köçürə bilmirəm - kürəkəni ilə yaşayır. Son vaxtlara qədər hesabımda cəmi 1700 rubl var idi. Dostlarıma təşəkkür edirəm - indi ən azı bir az pulum var. Amma belə çıxır: mən hələ ölməmişəm (bir ayağım orda olsa da), uşaqlarım isə artıq küçədə qalıb.

İndi işləmirəm və hüquqi məsələlərlə məşğul olmaq məcburiyyətindəyəm. Amma burada mənə işimdəki bütün uyğunsuzluqları izah edəcək mühazirəçilər lazımdır. Üstəlik, rus dilini yaxşı bilmirəm, məni tərcüməçidən də məhrum ediblər.

Əvvəlcə ifadə verməkdən imtina etmək fikrim var idi, amma düşündüm ki, sabah mənə deyəcəklər: həqiqəti söyləmək imkanı var idi, niyə etmədin? Mən cinayət fəaliyyəti ilə məşğul olmamışam, ondan heç bir fayda görməmişəm. Mən həyatımı geri istəyirəm.

Mən hər bir müttəhimi fikrindən daşındırdım ki, mənə qarşı ifadə verməsin. Lakin onların hamısı müstəntiqlərin onlar üçün yazdıqlarını dedilər.

Bəziləri bunu işgəncə altında ediblər. Amma buna baxmayaraq, onlar yenə də təsdiqləyici bir şey deməyiblər.

Mən hələ də içəridəyəm, haqqımda ən absurd şayiələr yayılır. Məsələn, guya burada evlənmək istəmişəm - bu, zarafat idi (14 iyunda Aslan Qaqiyevin istintaq təcridxanasında evlənməyi planlaşdırdığı və gəlini ilə görüşməsinə icazə verilməsi xahişi ilə ərizə verdiyi barədə məlumat verilmişdi).

Mən artıq qocalmışam və xəstəyəm, heç kimə lazım deyiləm. Mənə kim gələr? Əgər belə bir dəli varsa, təklifi nəzərdən keçirməyə hazıram. İndi məni qətllərdə və kriminal birlik yaratmaqda ittiham edirlər. Bunun nədən ibarət olduğunu başa düşmürəm, heç bir sübut yoxdur.

İstintaqın əlində heç nə, fotolar, videolar, zənglər, yazışmalar yoxdur. Motivlərin adını belə çəkə bilmirlər: niyə insanları öldürmüşəm? Nəzəri olaraq, mən onların ölümündən sonra nəsə almalıydım. Amma yox, əksinə, mən vermişəm.

Prokurorun müavini Oziyev öldürüləndə (Vladiqafqazın Sənaye rayon prokurorunun müavini Oleq Oziyev 2013-cü il oktyabrın 23-də evinin darvazasında güllələnib), mən şəxsən onun borclularını ailəsinə borc ödəməyə məcbur etdim. Onun həyat yoldaşı təsdiqlədi ki, ailəyə 25 milyon rubl gətiriblər.

Bu pulu, həmişə olduğu kimi, özümə götürməmişəm. Mənim kimi qəribə adamlar heç kimdən pul almaz. Şahidlərdən heç biri anlaşılan bir şey deməyib. Prokurorluq yalan danışır ki, onlar qorxudan qaçıblar.

Bir mülki şəxs kimi silahı necə götürəcəyimi belə bilmirəm, onun əsas hissələrinin nə olduğundan xəbərim yoxdur. Heç kim mənim əlimdə silah görməyib. Halbuki ittihamı oxuyursan, elə çıxır ki, mən istedadlı sərkərdəyəm. Elədirsə, hörmətli məhkəmə, xahiş edirəm ki, mənim könüllü olaraq döyüş bölgəsinə xidmətə göndərilməyim üçün vəsatət verəsiniz.

Zarafatsız, o zaman kriminal qrupa rəhbərlik etmək mənim üçün şərəf məsələsi deyildi. Əksinə, mən bütün osetinləri maliyyələşdirməyə hazır idim ki, cinayətkarlığa əl atmasınlar.

Bir dəfə böyük bir toplantı elan etdim, orada hər kəsə dedim ki, onların cinayətlə məşğul olmağa haqqı yoxdur. İstəyən hər kəsə ehtiyacından asılı olaraq ayda 10-30 min dollar təklif edirdim. Bunun müqabilində onlar Osetiyada sakit yaşamalı və onun xeyrinə işləməli idilər. Bəli, mən onlara boş yerə pul vermişəm.

Kömək etdiyim insanların hamısını kriminal aləmdə mənə aid edirlər. Bu səhvdir. Cioyev mənim ən yaxın adamımdır. Biz tanış olanda o, hələ yeniyetmə idi. Analarımızın ünsiyyəti vardı. Mən bir dəfə Osetiyaya gələndə ona kömək etməyimi istədilər. O, idmanda qabağa getmək istəyirdi və mən onu Moskvaya apardım.

Paytaxtdakı gözəl həyat öz təsirini göstərdi - və onun idman həvəsi getdi. İstədiyi kimi yaşamasına icazə verdim və o, cinayətə qarışdı. Axırda onu yortdular və xəstəxanaya yerləşdirildikdən sonra mən onu nəzarətə götürdüm. Ekstremal sürücülük məktəbinə, təhlükəsizlik məktəbinə verdim, burada ona mümkün olan hər şeyi öyrətdilər. Ona ümidim vardı. O, həmişə mənimlə idi - ən çox da sükan arxasında. Mənə qarşı verdiyi ifadələri eşidəndə elə bildim ki, mənə xəyanət ediblər. Onun başına nə gəldiyini bilmirəm. Adam sadəcə mənə qarşı çevrilib. Düşünür ki, mən yağ-bal içində yaşayıram. Mən ona çox pul xərcləmişəm, amma heç vaxt “öldür” deməmişəm.

Mən Dzuqutov üçün dörd milyon dollardan çox pul xərclədim: ona maşın və mənzil aldım, müalicəsinin haqqını ödədim. Mənə qarşı insanlar çox olanda o, döyüşdə mənə kömək etmişdi. Mən ona minnətdaram. Mən onu həbsdən çıxartdım: Joranı elə-belə götürmüşdülər - ondan pul qazanmaq istəyirdilər.

Sonra 25 min dollardan çox pul ödədim. Daha sonra Dzuqutov televiziyada maarifləndirici veriliş hazırlamaq layihəsi ilə Moskvaya gəldi və məndən 1,5 milyon dollar istədi - bir milyon da artıq verdim.

Oleq Dzaraxoxovu (2016-cı ilin mayında Kolobok ləqəbli mütəşəkkil cinayətkar qruplaşmanın üzvü, bir sıra qətllərə görə 19 il həbs cəzası alıb) və onun dostlarını həbsdən azad etdim. Onlar 2012-ci ildə həbs edilib və azadlığa buraxılmaları üçün onlardan külli miqdarda pul tələb ediblər. Mən məbləği ödədim. Daha sonra Dzaraxoxov Moskvaya gəldi və iş qurmaq üçün məndən pul istədi.

Mən də verdim. Siqunayev və Bəhramov məni yaraları və problemləri ilə tapdılar. Onlara pul verdim ki, oğurluq etməsinlər, soymasınlar, onları cinayətdən uzaqlaşmağa inandırdım – onları adı qətl işində keçir.

Amma Sekinayev (MCQ üzvü, Baron ləqəbli Bəhram Sekinayev, məhkum edilib) və Pliyev (MCQ üzvü Valeri Pliyev, 18 il müddətinə azadlıqdan məhrum edilib) yanıma pis halda gəlmişdilər. Onlara faizlə borc verəni Moskvada öldürmək istəyirdilər.

Sekinayev və Pliyev borclarını ödəməyib və bu şəxs – kreditor paytaxtda onların əmlakını məhkəmə yolu ilə ələ keçirib. Beləliklə, onlar borcverənlə məşğul olmaq qərarı veriblər və bunun üçün mənim yanıma gəlmişdilər.

Mən o zaman çox əsəbiləşdim və onlardan soruşdum: onların başqasının həyatına qəsd etməyə nə haqları var?

Nəticədə mən onları maşınlarını satmağa məcbur etdim, çatışmayan məbləği Dzuqutov vasitəsilə köçürdüm və bu yoldaşların borcunu bağladım. Mən bunu osetinlərin çirkabını gizlətmək üçün etdim. Bundan sonra Sekinayevə o dövrün ən dəbli avtomobilini – “Nissan Patrol”, Pliyev isə “Mercedes E-class” aldım. Yəni əvvəlcə onları hər şeydən məhrum etdim, sonra daha yaxşısını aldım.

İndi bu adamları və onların dostlarını mənim dəstəm adlandırırlar. Onları mənim kriminal cəmiyyətimə necə aid etmək olar, heç anlamıram. Mənim kriminal cəmiyyətimdə yalnız ən yaxşılar var idi. Zarafat edirəm”.

Araz Altaylı, Musavat.com